Żeby moje dziecko miało lepiej niż ja

Ewa Krupińska

Niemalże w każdym rodzicu jest marzenie – oczekiwanie, często pojęte jako zobowiązanie do starań, żeby jego dzieciom było w życiu lepiej.

Niedawno w skrzynce mailowej znalazłam list zaczynający się od słów: „Ewa, czy masz dziecko?”. Mam, więc otworzyłam. List zachęcał mnie do kupienia książki o tym, co zrobić, żeby moje dziecko miało w życiu lepiej, czyli: miało łatwiejszy start w dorosłe życie, zarabiało więcej pieniędzy, miało lepszy dom – jednym słowem było szczęśliwsze.

Zadziwiające, z jaką celnością spece od reklamy potrafią poruszyć najczulsze punkty w marzeniach matki i ojca, nawiązując – być może przypadkowo, ale skutecznie – do naszej wieloletniej tradycji nękanego konfliktami i wojnami narodu. Przecież to moi dziadkowie, odbudowujący swoje gospodarstwo po zniszczeniach II wojny światowej, czytali i słyszeli nieustające zachęty do wyrzeczeń w imię dobra przyszłych pokoleń. To moi rodzice, a częściowo i ja, mieli znosić trudy przemian społecznych i ekonomicznych po to, żeby ich i moim dzieciom było lepiej.

Życie naszych dzieci z pewnością będzie lepiej zorganizowane i lżejsze niż nasze. Moja mama nie miała pralki automatycznej ani zmywarki, a ja mam, więc uwolniłam się od tych nużących czynności. Ale, podobnie jak w moim domu rodzinnym, słyszałam narzekania, a i kłótnie o to, że jeszcze nie jest pozmywane, tak teraz słyszę skargi i wymówki, że znowu ktoś nie załadował albo nie rozładował zmywarki.